مکمل های خوراکی برای عملکرد بهینه نشخوارکنندگان

بسیاری از دامداران از مکمل های خوراکی برای بهبود عملکردهای گوارشی، تقویت شادابی، سلامت، ایمنی، تولید مثل و همچنین برای حفظ تعادل در بدن استفاده می کنند.

بررسی انجام شده در فرانسه در سال 2019 نشان می دهد که 45 درصد دامداران از مکمل های خوراکی دام در گله های خود استفاده می کنند.

پرورش نشخوارکنندگان به دلیل سیستم گوارشی خاص نشخوارکنندگان و تغییرات در کمیت و کیفیت علوفه در طول سال دارای چالش های دائمی است.

مدیریت دوره های بحرانی نیز چالش مهمی برای پرورش دهندگان به منظور رسیدن به سوددهی مطلوب است. هر یک از این مراحل کلیدی نیاز به دریافت خوراک ویژه دارد.

استفاده از مکمل های خوراکی، در واقع فرآیند افزودن مواد مغذی خاص به خوراک دام یا جیره‌ها برای افزایش سطوح برخی از مواد مغذی در کل جیره یا جبران کمبود در خوراک است.

مکمل‌های خوراکی ترکیبی از افزودنی‌هایی است که به منظور خاص و مقدار مشخص برای دام مورد استفاه قرار می گیرد.

مقدار نیاز دام به مواد مغذی و افزودنی ها به مراحل پرورش، شرایط محیطی و بسیاری از موارد دیگر بستگی دارد.

آگاهی ها و تخصص ها در این زمینه برای پاسخگویی و ارائه راه‌حل‌هایی جهت مواجهه با چالش یا موقعیت خاص که ممکن است در روند تولید رخ دهد، توسعه یافته‌اند.

مکمل های غذایی، متناسب با چالش ها در نشخوارکنندگان:

سلامت حیوانات جوان

بیماری های گوساله ها به دلیل هزینه های مستقیم تلفات و درمان گوساله ها و همچنین اثرات بلند مدت بر عملکرد، تأثیر عمده ای بر قابلیت اقتصادی در دام ها خواهند داشت (دونوان و همکاران، 1998).

مکمل‌های زیادی برای حفظ ایمنی و قدرت حیات نشخوارکنندگان مانند مکمل های ویتامینه و معدنی و الکترولیت ها در گوساله ها مورد استفاده قرار می گیرد و می تواند در سلامت آینده دام تأثیر گذار باشد.

دوره انتقال

برای گاوهای شیری، دوره انتقال 21 روز قبل و بعد از زایش بسیار مهم است: 75٪ از مشکلات سلامتی در گاوهای شیری در این زمان رخ می دهد (جیمز، 2010).

اکثر مکمل های موجود در بازار برای این دوره جهت جلوگیری از بیماری های متابولیک مانند کتوز، هیپوکلسمی، کبد چرب و غیره طراحی (تولید یا ساخته) شده اند. این محصولات می توانند شامل ویتامین ها و مواد معدنی، نمک های آنیونیک و پیش ساز گلوکز باشند.

باروری

مشکلات تولید مثلی شایع ترین مسائلی است که در گاوهای شیری در دوره شیردهی رخ می دهد و می تواند به طور چشمگیری بر پتانسیل تولیدمثلی گله شیری تأثیرگذار باشد.

عملکرد ضعیف تولید مثلی یکی از دلایل حذف دام از گله است. بنابراین می تواند میزان حذف را افزایش داده و تأثیر منفی بر بهره وری بعدی گله شیری داشته باشد (تگن، 1989؛ ILCA، 1998؛ کرلزلیک و همکاران، 2018).

تغذیه تأثیر بسزایی بر باروری گاوهای شیری دارد (بیزینوتو، 2012) و معمولاً به عنوان ابزاری برای بهبود عملکرد تولید مثل استفاده می شود.

بهره وری یا بازده خوراک

بازده خوراک در نشخوارکنندگان را می توان به عنوان کسری از مواد مغذی جذب شده موجود در خوراک به محصولات قابل فروش تعریف کرد (وندهار و همکاران، 2016).

بررسی و استفاده از این معیار به دامداران اجازه می دهد تا از منابع موجود به طور موثرتری استفاده کنند.

امروزه انتظارات اقتصادی دامداران با افزایش هزینه ها در حال افزایش است. بهبود بازده خوراک تأثیر بسزایی بر سودآوری پرورش نشخوارکنندگان دارد.

سیستم گوارش و هضم نشخوارکنندگان نقش بسیار زیادی در تعیین سطح بازده خوراک ایفا می کند.

شکمبه و جمعیت میکروبی آن در این فرآیند هضم نقش اساسی دارند.

مکمل‌های غذایی که این چالش ها را پاسخگو هستند، عمدتاً بر بهینه‌سازی تخمیر شکمبه جهت حداکثر بهره وری مواد مغذی موجود در خوراک تمرکز دارند.

حفظ یک محیط پایدار برای جمعیت میکروبی شکمبه با به حداقل رساندن تغییرات در pH شکمبه به باکتری ها اجازه می دهد تا در هماهنگی با محیط شکمبه زندگی کنند و کربوهیدرات های مصرف شده توسط نشخوارکننده را هضم کنند. بازده خوراک نشخوارکنندگان معیار ضروری هم از نظر اقتصادی و هم از نظر زیست محیطی است.

رفاه

مفهوم رفاه حیوانات شامل 3 عنصر است: عملکرد بیولوژیکی طبیعی حیوان (اطمینان از سالم بودن و تغذیه حیوان)، حالت رفتاری حیوان (از جمله نبود احساسات منفی، مانند درد و ترس و…) و توانایی حیوان در نشان دادن برخی از رفتارهای عادی (فریزر و همکاران، 1997).

با توجه به اولین مورد و کاهش شرایط استرس زا می توان راه حل های تغذیه ای و جایگزین های طبیعی زیادی را برای داشتن حیوان سالم به دامداران پیشنهاد کرد. به طور کلی، هدف جلوگیری از مشکلات تنفسی، حرکتی و گوارشی مرتبط با انگل ها یا پیامدهای منفی استرس گرمایی است.

کیفیت محصولات حیوانی

هدف این صنعت ارائه محصولات ایمن ، سلامت و باکیفیت برای مصرف کنندگان است.

بسیاری از مطالعات نشان داده اند که تغذیه دام بر کیفیت محصولات حیوانی مانند شیر یا گوشت تأثیر می گذارد.

در رابطه با شیر، ما به طور کلی در مورد محتوای پروتئین، چربی و لاکتوز صحبت می کنیم.

در رابطه با گوشت نیز ما به دنبال محتوای چربی داخل عضلانی، نرمی، آبدار بودن و طعم هستیم.

با یک جیره متعادل، مدیریت تغذیه خوب و تامین برخی مواد مغذی یا افزودنی های خاص، می توانیم این ویژگی ها را حفظ کنیم.

برخی از فرمول‌ها یا افزودنی‌های خاص را می‌توان برای بهبود ویژگی‌های گوشت یا شیر، مانند اسیدهای چرب کوتاه، ویتامین‌ها یا اسیدهای آمینه محافظت‌شده در شکمبه، در رژیم غذایی به کار برد.

به عنوان مثال، ما می دانیم که تغذیه ویتامین E باعث بهبود ثبات رنگ و تازگی، نرمی، آبدار بودن و پایداری اکسیداتیو و همچنین افزایش ماندگاری گوشت می شود (دیرینک و همکاران، 1996؛ انسر، 1999، آلهوس و دوگان، 2001).